H Εθνική ζυγίστηκε, μετρήθηκε και βρέθηκε λειψή

Πριν από επτά βράδια η αλήθεια είναι πως αναθαρρέψαμε και ίσως καθ’ υπερβολή, λόγω και εκείνης της ημέρας και της εθνικής επετείου, μετρήσαμε τις ποδοσφαιρικές μας δυνάμεις ίσως παραπάνω απ’ όσο έπρεπε.

Η αλήθεια είναι πως την περασμένη Πέμπτη είχαμε όλοι κάθε δικαίωμα να το κάνουμε, αφού ανεξάρτητα από την ανύπαρκτη παρουσία μας δημιουργικά απέναντι στην Ισπανία σταθήκαμε καλά ανασταλτικά, τρέξαμε αρκετά και εν τέλει με τη βοήθεια της τύχης, κλέψαμε ένα σπουδαίο αποτέλεσμα. Ωστόσο, απόψε το βράδυ επιστρέψαμε στην πραγματικότητα με ένα γερό χαστούκι από τη Γεωργία και δυστυχώς πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων εκείνο το «Χ» στη Γρανάδα.

Και πάλι καλά να λέμε που δεν χάσαμε, αφού ο βαθμός της ισοπαλίας με τον τρόπο που ήρθε είναι άκρως τιμητικός με βάση τη συνολική εικόνα του ματς. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο 20λεπτο που η Εθνική είχε τον έλεγχο και την κατοχή, με αποτέλεσμα να βγάλει τη μοναδική μεγάλη φάση στο ματς με τον Τζόλη στο 8ο λεπτό, η συνολική εικόνα ήταν απογοητευτική.

Η Ελλάδα ήταν άχρωμη, άνευρη, δεν μπόρεσε να ελέγξει το ρυθμό και με τις γραμμές μακριά και αποκομμένες, έμοιαζε ανήμπορη να απειλήσει ουσιαστικά. Οι φιλότιμες προσπάθειες του Φορτούνη και του Γιαννούλη χάθηκαν μέσα σε ένα σύνολο που απόψε χαρακτηρίζεται για την απουσία ενέργειας και θέλησης. Λες και αυτή η ομάδα άδειασε ολοκληρωτικά στο ματς στη Γρανάδα.

Απέναντι στην Ισπανία, η ομάδα του Φαν’τ Σχιπ δεν υπήρχε δημιουργικά, αλλά τότε το δικαιολογήσαμε εξαιτίας της ανωτερότητας του αντιπάλου. Απόψε, αν και η προσέγγιση ήταν διαφορετική με το 4-2-3-1 και τους Φορτούνη, Τζόλη και Μπακασέτα να ξεκινούν πίσω από τον Παυλίδη, αποδείξαμε ότι δεν μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο κυριαρχίας και να χτυπήσουμε έναν αντίπαλο που θεωρητικά είναι στα μέτρα μας.

Στο πιο σημαντικό ίσως παιχνίδι σε εθνικό επίπεδο την τελευταία πενταετία, που θα μας διατηρούσε στο κόλπο έστω της δεύτερης θέσης και της διεκδίκησης μιας τυχόν επιστροφής σε τελική φάση διοργάνωσης, εμφανιστήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων και των προσδοκιών.

Για να το πούμε απλά, η Ελλάδα απόψε έβγαλε μόνη της τα μάτια της και φάνηκε άξια της τύχης της. Το καμπανάκι από τη Γεωργία, μια ομάδα δουλεμένη που συνεχώς ανεβαίνει, χτύπησε για τα καλά και μας θύμισε το επίπεδο στο οποίο ανήκουμε πραγματικά, κάτι που στη μέθη του αποτελέσματος απέναντι στους Ισπανούς μάλλον το ξεχάσαμε.

Για να είμαστε ειλικρινείς. Αν υπήρχε μία πιθανότητα επιστροφής της στις μεγάλες διοργανώσεις και επιστροφής στο προσκήνιο, αυτή ήταν απόψε και χάθηκε μια και καλή. Η Ελλάδα είναι πλέον τρίτη και καταϊδρωμένη στον όμιλο της και ας μη γελιόμαστε, δεν είναι καθόλου νωρίς για συμπεράσματα. Σε όσους πουν ότι «έχει δρόμο ακόμα» η απάντηση είναι πως σε έναν όμιλο με αυτή τη Γεωργία και αυτό το Κόσοβο που θα παλέψουν όλα τα ματς, όπως φάνηκε και απόψε, οι όποιες απώλειες είναι καταστροφικές για τις όποιες ελπίδες πρόκρισης. Και μια τέτοια ήταν και η αποψινή στην Τούμπα.